Konkurs na Stadion Miejski w Łodzi

Kompozycyjne i funkcjonalne znaczenie Alei Unii Lubelskiej i lokalizacja stadionu narzucają przyjęcie założenia, że kompleks stadionu ma stanowić dopełnienie i zamknięcie Alei od strony południowej. Kompleks stadionu ma być tak ukształtowany aby jego realizacja całkowicie uporządkowała zamknięcie osi wyznaczonej przez aleję drzew.
Architektura obiektu jest podporządkowana idei stworzenia budynku – znaku, który w zewnętrznym odbiorze będzie syntezą stadionu piłkarskiego. W sensie architektonicznym obiekt składa się z dwóch części – cokołu, któremu przynależą także budynek mieszczący zamknięte funkcje obsługi stadionu i hala mieszcząca zespół sal oraz z części bezpośrednio związanej z trybunami i z boiskiem. Obie części są we wzajemnej opozycji formalnej. Część cokołowa z surowego betonu architektonicznego kontrastuje z lekką fasadą skrywającą trybuny, obleczoną rozrzedzającą się ku górze siatką z taśm metalowych, która „dematerializuje” bryłę trybun stadionu nadając im walor lekkości. Lekkość jest wymagana ze względu na skalę budynku – problem z którym boryka się architektura stadionowa. Z kolei betonowy i cięższy cokół stanowi o stosownej relacji do istniejącej hali areny. Zwieńczenie cokołu „betonową firanką” za którą skrywają się wyniesione ponad teren kubatury, choć delikatne w rysunku, zapewniającą jedność formalną projektu.