Konkurs na siedzibę Muzeum Powstania Wielkopolskiego 1918-1919 roku w Poznaniu

Praca u podstaw, patriotyzm wyrażający się w konsekwentnej pracy, upór i trwanie, codzienne kultywowanie polskości i bezimienne bohaterstwo to fundament pod skuteczność powstańczego czynu budowany przez półtora stulecia. Przekazowi o nim służyć ma próba odczytania „genius loci”, w której nie ma miejsca na monumentalność, oryginalność, czy epatowanie formą.

Wzgórze św. Wojciecha dominuje nie tylko w krajobrazie. Zajmuje szczególne miejsce w historii miasta. Muzeum i wzgórze to narzucająca się narracja. Sąsiedztwo – kościół św. Wojciecha, klasztor o.o. Karmelitów, zespół zabudowań dawnej rzeźni – to zamknięte murami, skomponowane do wewnątrz, ale bogate i różnorodne światy. Podobnie Muzeum to przestrzeń o wielu wnętrzach i ogród – jednocześnie ukryty i obecny za ażurowym ceramicznym murem. 

Niehierarchiczna kompozycja bloków edukacji, auli, administracji i konserwacji zbiorów zbliża skalę i zasadę komponowania do założeń historycznych. To forma otwarta jednocząca ogród i przestrzenie wewnętrzne „wydrążone” w miękkiej tkance wnętrza ogrodowego, pod którym pozostaje do odkrycia, nieobecny w przestrzeni, iluzoryczny świat narracyjnego przekazu wystawy.