Plac Europejski w Kijowie

Wielkomiejska arteria Kreszczatik to konglomerat wielu różnych trendów architektonicznych XX wieku. Eklektyczne i wczesnomodernistyczne kamienice sąsiadują tutaj z pompatycznym socrealizmem i tandetą socmodernizmu lat sześćdziesiątych i siedemdziesiątych ubiegłego stulecia. To, co je łączy, to monumentalizm, szczególna tektonika i – o dziwo! – dość jednorodne faktury i materiały. 
Nagrodzony w konkursie projekt wieży mieszkalno-hotelowo-biurowej musiał w swojej formule architektonicznej uwzględniać ten „wspólny mianownik”, a jednocześnie nieść przesłanie nowości, lekkości i optymizmu nowej epoki. Oprócz złożonego wyrazu ulicy budynek musiał się także zmierzyć z problemem pobliskiego placu Europejskiego, stając się świadomym elementem jego kompozycji przestrzennej. Lekkie, wertykalne, kamienne siatki o zróżnicowanej gęstości i światłocieniu oblekają cztery schodkowo zestawione bryły, z których najniższa wiąże obiekt ze skalą Kreszczatiku, najwyższa zaś podkreśla osiową kompozycję placu. Taka konfiguracja brył pozwoliła na uwolnienie się od schematu wieżowca ustawionego „na podium”, a jednocześnie umożliwiła atrakcyjne rozwiązanie przekroju, w którym wielokondygnacyjny hall, doświetlony przez wewnętrzne ogrody, stanowi „duszę” budynku.