Dom na Bielanach

Najistotniejszą wartością lokalizacji i wyznacznikiem kontekstu miejsca jest położenie na krawędzi Skarpy Warszawskiej, skąd rozciąga się widok ponad dachami podskarpowej zabudowy. Formuła architektoniczna sprowadza się do prostopadłościennego „pudła” obleczonego lekką okładziną z trawertynu, zwieńczonego wyrazistym gzymsem, który zamyka formę i stanowi odwołanie do architektury włoskich willi, estetycznego kanonu obecnego w niektórych realizacjach na Skarpie Warszawskiej. Zamknięta kompozycja głównego bloku stworzyła możliwości kształtowania otwarć widokowych zgodnie z potrzebami funkcji i kształtowania wnętrz. 
Wnętrza podporządkowane zostały walorom lokalizacji – dalekim perspektywom rozciągającym się z korony skarpy oraz możliwie najpełniejszemu ich połączeniu z ogrodem, przy równoczesnym przeprowadzeniu zasady ich wielopoziomowej, łatwej do ogarnięcia kompozycji, w której poszczególne pomieszczenia parteru, piętra i piwnicy łączą się w jedną wspólną przestrzeń. Powiązania z otoczeniem podkreślają jednorodne faktury podłóg w parteru i tarasu przechodzące dalej w podział przydomowego trawnika. Kamienną okładzinę głównego korpusu budynku – stanowi jednowymiarowy „płaszcz”, który pomimo zastosowania ciężkiego z definicji materiału, dzięki ujawnieniu jego „cienkości” w rozwiązaniach detali stwarza efekt lekkości i podkreśla prostotę formy.