Lanckorona

Osiedla zostały zaprojektowane dla mieszkańców okolic Lanckorony, których domy uległy zniszczeniu podczas osuwisk ziemnych z 2010 roku. Budynki tworzące niewielkie zespoły miały powstać szybko i stosunkowo małym nakładem środków. Nie oznaczało to jednak konstrukcji tymczasowych – nowa zabudowa miała stać się trwałym elementem pejzażu architektonicznego, kulturowego i społecznego.
Domy miały być tanie w eksploatacji, energooszczędne – ekologiczne. Nie przyjęto jednak rozwiązań bardzo zaawansowanych technologicznie. Różne pasywne metody ochrony budynku przed utratą energii, przegrzewaniem, chłodzeniem wiatrem czerpią inspiracje z miejscowych wzorców.
Analizując układ przestrzenny i charakter zabudowy historycznej Lanckorony warto zwrócić uwagę na kilka najistotniejszych elementów tworzących harmonijny zespół architektoniczny: proporcje parterów do masy dachu, dwuspadowe dachy o zbliżonym kącie bez szczytów, lukarn, lub z niewielką ich ilością, charakterystyczne otwory bram, skontrastowane z niewielkimi oknami, ogrodzenia, mury, drewniane wieńcowe konstrukcje – często szalowane deskami, gontowe i ceramiczne dachy, proste plany wydłużonych prostokątów.
Idea architektoniczna polega na „wstawieniu” domów pomiędzy kamienne mury wydzielające poszczególne posesje. Na murach tych oparte są dwuspadowe dachy o nachyleniu połaci ok. 40 stopni. Dachy wystawione są znacznie poza obrys murów, tworząc podcienia wejściowe i zadaszenia wyjść do ogrodów.
Budynki  zostały zbudowane w oparciu o ograniczony katalog środków architektonicznych: zasad kształtowania i wznoszenia konstrukcji, proporcje, detal.
W projekcie zwrócono uwagę na istniejące już więzi sąsiedzkie. W planach nowego osiedla uwzględniono stworzenie, choćby niewielkich wspólnych przestrzeni publicznych, miejsc spotkań. Podjęto też próbę wymieszania różnych typów domów w ramach osiedla.