Konkurs na Muzeum Historii Polski

Muzeum nie jest kolejnym monumentalnym gmachem na skarpie. Stanowi swojego rodzaju most łączący przecięte przez Trasę Łazienkowska ogrody: Ujazdowski i Botaniczny. Elewacja muzeum od strony wschodniej ustawiona jest skośnie do przebiegu skarpy, zgodnie z  logiką kompozycji parkowej inspirowanej ewoluującymi historycznie osiami i kierunkami. Zabieg ten pozwala zmniejszyć skalę obiektu i potraktować go jako element należący do sfery krajobrazowo – ogrodowej.
Tworzywem budynku muzeum są rozpięte nad Trasą Łazienkowską ramy. Ich gęsty układ, 2 metrowy osiowy rozstaw pozwoli na uzyskanie dość filigranowych przekrojów elementów konstrukcji, które widziane pod różnymi kątami tworzą formy o różnym stopniu ażurowości, przenikające się z pionami drzew parkowego otoczenia. W ramach tych są niejako wydrążone są przestrzenie muzeum, ciągi ekspozycji, schody, galerie, zewnętrzne podcienie i loggie. Geometria tak ukształtowanych traktów budowli jest konsekwencją  głównych kierunków kompozycyjnych tak w skali urbanistycznej jak i wewnętrznej logiki rozplanowania muzeum. Promienisty układ daje w rezultacie ekspresję nakładających się pod różnymi kątami płaszczyzn i rytmów o organicznym wyrazie. Budynek oglądany we fragmentach daje pojęcie o jego całości, pozwala ogarnąć skalę założenia.  Znajdując się w Forum - centrum gwiaździstego układu możemy odczytać całość funkcjonalnego rozplanowania muzeum. Wglądy w zwężające się i zanikające perspektywy halli- „cięcia” kolejnych modułów ram umożliwiają skonfrontowanie się z fizycznym wymiarem budynku.