Konkurs na renowację Elizeum

Pawilon Elizeum jest fragmentem, pozostałością założenia parkowo-pałacowego „Na Książęcem”. Właścicielem ogrodów był ks. Kazimierz Poniatowski, autorem założenia był Szymon Bogumił Zug, a wykonano je pod koniec XVIII w. Za podstawowy cel przekształceń terenu wokół budowli oraz rozbudowy Elizeum o nowy budynek Groty uznano ocalenie, przywrócenie rozwiązania historycznego, polegającego na stworzeniu sekwencji następujących po sobie charakterystycznych przestrzeni: Groty, wąskich, ciemnych korytarzy i rozświetlonej podziemnej świątyni. Efekt tajemnicy i zaskoczenia obecny w historycznym założeniu potraktowano jako największą wartość i wokół którego  zbudowano współczesny scenariusz przestrzenny. Oś wejścia do Groty, celowo usunięto z osi Latarni, tak aby nie kojarzyło się z wejściem do pawilonu Elizeum.
Pawilon Elizeum pozostawiono w kondycji, w jakiej przetrwał do czasów obecnych. Teren wokół Elizeum i Groty, zmieniony nieznacznie w stosunku do rozwiązania historycznego, przekształcono w stopniu minimalnym. Teren ten powinien funkcjonować jako przestrzeń publiczna – widownia naturalnego amfiteatru. Elementy współczesne takie jak oprawa Wejścia, Latarnia, wystrój Groty czy posadzka we wnętrzu Elizeum celowo wyodrębnione są za pomocą różnych od historycznych materiałów i faktur. Nowo wykreowana przestrzeń dedykowana została organizacji wydarzeń kulturalnych.