Projekt przewiduje zabudowę wewnętrznych dziedzińców Pałacu Kultury i Nauki w Warszawie. Nowo powstałe powierzchnie mają służyć funkcjom ekspozycyjnym, konferencyjnym i targowym. Nowa zabudowa jest nieomal nieobecna na zewnątrz Pałacu. Jedynie dyskretne przenikanie posadzki z przedpola budynku od strony ulicy Emilii Plater poprzez przejrzyste, szklane prześwity bram do wnętrz dziedzińców, system oświetlenia i informacji wizualnej sygnalizują interwencję projektową. Dobudowane skrzydło wyróżnia się rozwiązaniem detalu architektonicznego i użytymi materiałami. Obudowa nowo powstałych wnętrz jest transparentna, elewacje dziedzińców Pałacu stanowią niejako ich ściany. Jedynie proporcje podziału fasad i modułów przestrzennych wnętrz nawiązują do architektury Pałacu. Wbudowana w przestrzeń dziedzińców nowa struktura ma być jednorodna, tak w planie i przekrojach, jak również w doborze materiałów. Stalowe, wykończone czarną oksydowaną blachą obudowy kasetonów i belek stropowych, słupów wewnętrznych i fasadowych są wypełnione szkłem, metalowymi siatkami i czarnym lastrico.
Rok | 2001 |