Park Wilsona

Lokalizacja działki w bezpośrednim sąsiedztwie zabytkowego parku z dominującą od strony południowo-zachodniej, ekspozycją na zieleń, stanowi o wyjątkowości miejsca inwestycji. Park jest bez wątpienia wartość samą w sobie - jest najlepszym sąsiedztwem dla zabudowy mieszkaniowej dając jej atrakcyjne widoki, przyjazną i zdefiniowaną funkcje, również użytkowaną przez przyszłych mieszkańców planowanej zabudowy.

Analizując sąsiednią zabudowę, biorąc pod uwagę niezwykłe sąsiedztwo parku i jego starodrzewia, przyjęto zasadę budowy sześciu niezależnych (w odbiorze wizualnym) budynków, tworzących trzy podwójne pary. Każdy z budynków w części centralnej zawiera wewnętrzną klatkę i windę przynależącą do ściany zewnętrznej. Teren inwestycji staje się częścią parku, w którym ulokowany zostaje swobodny układ budynków. Przestrzeń parku „otacza” poszczególne budynki, obecność zielni nie jest przywilejem jedynie „lepszych” mieszkań z widokiem na park. Zieleń jest obecna w otoczeniu domów, towarzyszy przy wchodzeniu do hali wejściowych, ujawnia się od strony wschodniej w prześwitach pomiędzy budynkami.

Oddzielenie budynków  - wielkość rzutu w stosunku do wysokości, nadaje każdemu z nich proporcje wertykalne, zbliżone do charakteru i proporcji zabudowy najbliższego otoczenia. Pionowy układ szczelin, eksponowany trzon windy i delikatne uskoki fasady, nawiązują do tektoniki formy dwudziestowiecznych kamienic. 

Swobodna ale uporządkowana geometria planu, w przestrzeni tworzy organiczny obraz zespołu w widokach z parku, od drugiej zaś strony stanowi właściwą odpowiedź na dość przypadkową, „nie dokończoną” formę istniejącej zabudowy. Projektowane budynki wypełniają daną im przestrzeń, nie tworząc zobowiązujących pierzei i frontów.

Wklęsłe elewacje przesłonięte srebrzystymi żaluzjami budują atmosferę i wyraz architektoniczny każdego z budynków i całego założenia. Ugięte balkony – loggie, w widokach z mieszkań “obejmują“ ukazującą się zieleń, traktując okno – otwarcie, jak ujęty w  oprawę panoramiczny obraz. Ekspresyjny kształt, dając indywidualizm nowym formom, nie powoduje ich dominacji nad otoczeniem.