Bank Gospodarstwa Krajowego

Gmach Banku Gospodarstwa Krajowego powstały w latach 1928-1931 r – dzieło architekta Rudolfa Świerczyńskiego, wraz z oryginalnymi wnętrzami i zachowanymi elementami wyposażenia jest pod wieloma względami wyjątkowy: jako najwybitniejsze dzieło nurtu „warszawskiej szkoły architektury” będącego twórczą syntezą konstruktywizmu i tradycji klasycznej, również jako niezwykłe, ponadczasowe środowisko pracy, wyróżniające się na tle współczesnych,  standardowych biurowych przestrzeni, uniwersalne i łatwo adaptowalne do zmieniających się potrzeb.

BGK łączył najnowocześniejsze zdobycze techniki, trendy wzornictwa i rzemiosła artystycznego, architektury i sztuk pięknych w jedną, niepodzielną całość. Był wyrazem fascynacji zarówno nowoczesnością jak i sztuką użytkową, odwołującą się do motywów narodowej spuścizny kulturalnej.

Dzieło Rudolfa Świerczyńskiego nie „zestarzało się”, wciąż inspiruje do twórczych poszukiwań i kontynuacji, podatne jest na adaptacje związane ze zmieniającym się/ewoluującym stylem życia, kulturą pracy.

Projekt opiera się na szczegółowej analizie wartości  historycznego gmachu, jego architektoniki, wystroju wnętrz, będących wyjątkową syntezą sztuk użytkowych i pięknych. Zachowuje wszystkie istniejące, wartościowe elementy wyposażenia i wystroju. Przywraca zatraconą świetność monumentalnych wnętrz parteru. Przede wszystkim ich ciągłość, sekwencje trzech głównych sali operacyjnych oraz hallu wejściowego artykułowaną poprzez unikalną tektonikę kolumnowych przedzieleń, reżyserię światła, kamienne detale, wielobarwne stiuki.

Nowe aranżacje wnętrz, części które zatraciły cechy oryginalnego projektu w ogólnych zarysach przywoływać będą  specyficzne właściwości i atmosferę gmachu, kody kolorystyczne i formalne zasady kompozycyjno – materiałowe. 

Gmach ma być ponownie oddany do użytku w 100 – lecie powstania Banku.